Debby over vakantieliefde Domenico: ‘we konden niet met elkaar praten’

Onder de warme zomerzon vallen we massaal voor de charmes, de romantische gestes en de exotische looks van de Italianen. Soms maar voor even. Soms een leven lang. Zo liet Domenico alles in Italië achter om in te trekken bij Debby.

Domenico liet alles in Italië achter voor Debby. En dat op basis van de taal van de liefde, want communiceren met elkaar zat er in het begin niet in.

Met vriendinnen naar Sicilië
‘In de zomer van 2017 stapte ik met twee vriendinnen in het vliegtuig naar Sicilië. We waren alle drie toe aan een onbezorgde vakantie en zo kwamen we terecht in Mazara del Vallo aan de westkust van het eiland. We hadden ons niet helemaal gerealiseerd dat we last-minute een pakketreis hadden geboekt met een hotel vol Nederlanders, maar besloten er het beste van te maken. In de avonden schuifelden we langs het buffet en zo kwam ik ook langs Domenico, een van de koks van het restaurant.

We wisselden 3 woorden
Al nippend aan de wijn, werd er later op de avond een bordje patat op onze tafel gezet. Door Domenico. Hij sprak vrijwel geen Engels en wij geen Italiaans, dus communiceren zat er niet in. De avond erna serveerde hij een bekertje fruit met Nutella. En zo gingen de gestes een aantal avonden door. Op een van de laatste avonden kwam ik hem tegen bij de receptie van het hotel, waar we niet meer dan drie woorden met elkaar wisselden.’

Berichtje via Instagram
‘Eenmaal thuis kreeg ik – hoe gek ook – Domenico maar niet uit mijn hoofd. We hadden een klik, dat wist ik, ook al konden we nauwelijks met elkaar communiceren. Ik wilde hoe dan ook contact met hem opnemen en dus mailde ik het hotel. Niet veel later ontving ik een berichtje via Instagram. We wisselden telefoonnummers met elkaar uit en vonden een manier om met elkaar te communiceren.’

‘Ik kom niet voor een weekend’
‘Een krappe maand nadat ik terugkwam van mijn vakantie op Sicilië, stapte Domenico in het vliegtuig naar Nederland. ‘Ik kom niet voor een weekend, we kijken wel waar dit op uitloopt’. En zo trok hij – terwijl we elkaar nauwelijks kenden én verstonden – bij me in. Hij vond na een tijdje werk bij het enige Italiaanse restaurant in het dorp om tien maanden later zijn eigen cateringbedrijf te starten. Nederlands begint hij – inclusief Twents dialect – aardig onder de knie te krijgen. We zijn druk bezig met onze toekomstplannen. We neigen nu naar Italië, want Domenico wil daar een opleiding tot chef-kok volgen. Maar zoals onze hele relatie, zien we ook hier wel waar de wind ons naartoe waait.’

BEKIJK OOK:

Tekst: Agnes Nijholt