Vriendendiensten in Italië met amici als codewoord

Laura de By studeerde Italiaanse literatuur aan de UvA en woonde in Rome. Met ons deelt ze haar liefde voor de laars. Dit keer vertelt ze over vriendendiensten tussen de bewoners.

Vriendendiensten verlenen – ook al ken je diegene maar vaag – Italianen doen het graag. Ze zijn er meester in jou het gevoel geven dat je speciaal bent. Van het hartenvormpje in je cappuccinoschuim tot aan het extra glaasje limoncello van het huis en een vrolijk ciao bella op straat: je voelt je er direct thuis. In Nederland kun je dagelijks je kopje koffie in dezelfde bar drinken zonder enig persoonlijk contact te hebben met de bediening, maar in Rome weet de barista na je tweede bezoek je naam, waar je woont en hoe je je koffie drinkt.

Toen een vriendin samen met haar vriend een weekendje naar Rome ging, gaf ik haar dan ook een berg aan tips mee die voor mij de Eeuwige Stad zo speciaal en persoonlijk maken, waarbij mijn lievelingsrestaurant natuurlijk niet kon ontbreken. Maar vanuit Rome kreeg ik van haar een beteuterd berichtje: het restaurant zat het hele weekend vol en zelfs op de wachtlijst was geen plek. In de wetenschap dat het Italiaanse leven nooit zwart-wit is, besloot ik restauranteigenaar Luigi zelf te bellen. Vaak maak je in Italië weinig kans op een reservering, baan, huis of zelfs verkering als je niet van tevoren bent aanbevolen, terwijl de deuren wijd opengaan als je ‘de vriend van de broer van de zwager’ van iemands buurman blijkt te zijn: amici is hier het codewoord. En inderdaad, nog diezelfde avond zaten mijn vrienden aan tafel bij Luigi, mét een fles prosecco van het huis, speciaal voor de ‘amici di Laura’. Zelden heb ik me zó Romeins gevoeld, al zat ik weliswaar achter m’n computer in Nederland.

Als je ‘de vriend van de broer van de zwager’ van iemands buurman blijkt te zijn, gaan alle deuren voor je open

Helaas kunnen vriendendiensten ook in je nadeel werken, zo blijkt als ik een paar maanden later zelf in Rome de bus naar het vliegveld probeer te pakken. Hoewel ik nog lege stoelen zie, beweert de chauffeur dat de bus vol is en ik absoluut niet mee kan. Terwijl ik teleurgesteld mijn koffertje pak en een andere reiziger voorstel om een taxi te delen, zie ik nog net twee mannen naar binnen glippen. Is er dan toch nog plek? De deuren sluiten en de bus rijdt weg, maar het is nog net zichtbaar dat de chauffeur twee stevige zoenen krijgt. ‘Het zullen wel vrienden zijn’, zegt mijn medepassagier. In een stad waar iedereen amici heeft, is het uiteindelijke voordeel ver te zoeken.

Laura

Lees hier meer over Rome!