Terug naar overzicht

Te voet naar Rome over de beroemde pelgrimsroute Via Francigena

Rugzak op, deur achter je dichttrekken en gaan. Voetje voor voetje over de Alpen, duizenden kilometers wandelen dwars door Europa. Jaarlijks zijn er tientallen Nederlanders die over de pelgrimsroute Via Francigena naar Rome lopen. Hier delen Riet, Guus, Roel en Everdiene hun ervaring en praktische tips.

Wandelaars lopen lang niet altijd vanuit religieus standpunt, vaak vooral omdat ze zoeken naar rust en leegte in een overvol leven. ‘Het is verslavend. Je leven lijkt zo simpel en overzichtelijk als je alles lopend doet.’

Riet van Laake (74) en Guus Wesselink (71)

‘Toen we allebei met pensioen gingen, was ik bang dat we in een gat zouden vallen. We zijn altijd behoorlijke workaholics geweest,’ vertelt Riet. Ze besloten een lange wandeling te gaan maken. ‘Niet naar Santiago de Compostella in Spanje, want dat is filelopen geblazen. Daar hadden we geen zin in, we wilden zoveel mogelijk met zijn tweeën zijn.’ In 2013 wandelden ze van hun woonplaats Den Bosch naar Pietrelcina, in Zuid-Italië. Grotendeels over de Via Francigena, de oude pelgrimsroute die van Canterbury naar Rome loopt. ‘101 dagen, over de Alpen en door het cultuurhistorische hart van Italië,’ zegt Guus. Na wat oefen-wandelweekenden in de Ardennen en Limburg vertrokken ze.

Onderweg verander je
‘Met alleen een paar landkaarten, regenjack en een extra shirt, broek, trui, onderbroek en een paar sokken in onze rugzak,’ zegt Riet. ‘Onderweg verander je. Je wordt minder veeleisend. Er zijn veel momenten waarop je urenlang op eenzelfde weg loopt, alsmaar rechtdoor. In de brandende zon, of in de stromende regen. Dat kunnen accepteren kost tijd maar geeft veel rust.’ Toen ze na 3,5 maand hun eindpunt bereikten, liepen ze allebei te huilen. ‘Je lijf voelt zo sterk. Dat je dit met zijn tweeën gerooid hebt is amper te bevatten. En ineens was het voorbij. Van de toppen van gelukzaligheid donderden we in een kuil,’ zegt Guus. Sindsdien is hun betekenis van vakantie veranderd. ‘Vroeger reden regelmatig met de auto rond, nu gaan we altijd wandelen. Je wordt één met het landschap, hebt tijd om stil te staan en komt in contact met de bevolking.’ Als het Coronavirus niet was uitgebroken zouden ze nu 650 kilometer door Toscane lopen. ‘Ontzettend jammer natuurlijk. Tegelijkertijd heeft 3,5 maand wandelen ons juist geleerd dat de weg niet altijd verloopt zoals je had verwacht.’

Roel Kamerling (44)

‘Het idee zo’n cultuurhistorische hoofdstad als Rome te voet te bereiken sprak mij enorm aan,’ vertelt Roel. ‘Ik had het erg druk met werk en behoefte mijn gedachten te verzetten.’ Omdat hij niet in een keer drie maanden vrij kon krijgen op zijn werk deelde hij zijn wandeltocht in tweeën; in 2012 liep hij in zes weken naar Zwitserland en in 2013 in zeven weken van Zwitserland naar Rome.

Waarom doe ik dit?
‘Er zijn genoeg momenten geweest waarop ik dacht; waarom doe ik dit? Op de tweede dag bijvoorbeeld passeerde ik een verkeersbord waarop stond: Den Haag, waar ik woon, 25 kilometer. Het was bloedheet, ik had enorme blaren. Dan vraag je je wel af of je niet beter gewoon kunt omdraaien. Maar dat doe je niet, want je hebt je iets voorgenomen.’ Echt getraind had hij niet. ‘Ik was een paar keer naar mijn werk gewandeld, heen en weer 26 kilometer. Ook had ik wat dagjes met een rugzak opgelopen. Meer niet.’ Misschien maakte zijn wandeltocht over de Alpen daarom extra indruk. ‘Ik had niet veel bergervaring en dan loop je ineens over de Sint Bernardpas, die al duizenden jaren wordt gebruikt om van Italië naar Zwitserland te komen. Dat historisch besef, het waanzinnige uitzicht en de strakblauwe lucht vergeet ik nooit meer.’

Everdiene Geerling (51)

‘Ik dacht toen ik hieraan begon; ik doe zoiets geks één keertje en daarna is het klaar,’ zegt Everdiene. ‘Maar het is verslavend. Je leven is zo simpel en overzichtelijk als je alles lopend doet. Je wordt er bescheiden van, je bent alleen bezig met de ene voet voor de andere zetten, eten, drinken en slapen. Aan het einde van de dag ben je blij met onnozele dingen als je schoenen uitdoen. Als ik onderweg dorst had of een slaapplek zocht, werd ik altijd geholpen door mensen die mij onbevooroordeeld te hulp schoten. Die inzichten, dat je weinig nodig hebt en dat de wereld goed is, vond ik erg bijzonder.’

2200 kilometer
Everdiene liep in 2010 van Canterbury naar Rome, de gehele Via Francigena; een route van 2200 kilometer. ‘Niet al mijn familieleden vonden het een goed idee. Ik vond dat enerzijds onzin, een man krijgt zoiets veel minder vaak te horen, anderzijds begreep ik ook dat ik niet roekeloos moest zijn. Echt bang ben ik overigens niet geweest. Op een enkele keer dat het onweerde na.’ Toen ze na vier maanden in Rome arriveerde, stonden haar vader en broer haar op te wachten. ‘Het laatste stuk rende ik bijna. Eenmaal op het Sint-Pietersplein overviel me een gevoel van dankbaarheid, maar ik was ook totaal overprikkeld. Na al die dagen in de natuur en in de rust vond ik Rome met al haar kakelende toeristen op teenslippers veel te intens. De dag erna ben ik meteen terug naar huis gevlogen.’

Zelf pelgrim worden? 3 tips:

1.Iedereen die interesse heeft in een meerdaagse voetreis door de Laars doet er goed aan even aan te kloppen bij de vereniging Pelgrimswegen naar Rome. Via deze partij kun je bijvoorbeeld een pelgrimspaspoort opvragen (waarmee je op pelgrimsplekken, zoals kloosters of goedkope herbergen, kunt overnachten) en krijg je tips voor de beste routeboekjes. pelgrimswegen.nl

2. Riet van Laake en Guus Wesselink hebben sinds hun grote voetreis een website waarop ze tips geven voor mooie wandeltochten door Europa. Ze geven door heel Nederland lezingen en hebben verschillende boeken geschreven die je via hun website kunt bestellen. viervrijevoeten.nl

3. Eerst een keertje laagdrempelig kennis maken met wandelen door Italië? Veel pelgrims tippen twee trajecten: het stuk van Viterbo naar Rome én het stuk tussen Siena en Lucca. Kijk voor meer informatie op pelgrimswegen.nl