Jarl: dit was de beroemdste en meest extravagante latin lover van Italië

Jarl over casanova Zanza, die tijdens zijn hoogtijdagen uit tientallen meisjes per avond kon kiezen.

‘Heb je dit al gelezen?’ We zaten aan de strandboulevard van Rimini en voor de tweede keer probeerde ik mijn vriendin op een artikel in de krant te wijzen, maar ze luisterde niet. ‘Sorry’, verklaarde ze afwezig, ‘maar moet je kijken.’ Ze wees achter mij, naar een zoenend stelletje van een jaar of 16, midden op het terras. Het was een verpletterende liefde, zo eentje die geheid eindigt in puberverdriet. Maar dat wisten ze nu gelukkig nog niet. Voor hen waren toekomst, verleden en al die andere irrelevante begrippen totaal ondergeschikt aan de alchemie van hun beide tongen.

Preutse stakkers
Italiaanse stelletjes bezitten, zeker als ze jong zijn, de gave alle stervelingen in hun omgeving het gevoel te geven preutse stakkers te zijn. De hoofden van deze twee draaiden om elkaar heen alsof de een de zon was en de ander de aarde en in een paar minuten tijd consumeerden ze ongeveer dezelfde hoeveelheid liefde waar Hans en Anneke uit Bergen op Zoom een heel gouden huwelijk voor nodig hebben.

Tongen in het openbaar
Het is een fenomeen dat mij vaker opvalt in Italië: ongebreideld tongen in het openbaar. Italianen doen dat, denk ik, omdat de jeugdwerkloosheid hier gemiddeld 35 procent bedraagt terwijl de huren niet bijzonder veel lager liggen dan in Amsterdam. Het gevolg: ze wonen allemaal nog bij hun ouders. En die hechten, helaas voor hun jippige nageslacht, beduidend meer waarde aan de goede katholieke zeden dan toen ze zelf nog verliefd waren.

Verbod op zoenen
Dat tongen leidt geregeld tot conflicten. Zo is het voor geliefden in het plaatsje Eboli, niet al te ver van Napels, verboden om stiekem in auto’s te zoenen, op straffe van een boete van 428 euro. De aanpak van de vorige burgemeester – die vrijende stelletjes opdroeg hun lust te blussen in het ‘parco dell’amore’, aan de rand van de stad – leidde, naast rode oortjes, ook tot een knetterende verkiezingsnederlaag.

De beroemdste latin lover van Italië
Ik kan er niets aan doen, maar iedere keer als ik het Italiaanse woord amore hoor, denk ik aan Maurizio Zanfanti, een klein, zongebruind kereltje met lange, onweerstaanbaar geblondeerde lokken wiens overhemd immer openhing tot vlak boven zijn navel. Zanfanti, bijgenaamd Zanza, was zijn leven lang het epicentrum van Rimini, wat veel zegt in een stad die zelf het epicentrum van de Italiaanse strandcultuur vormt. Hij was de beroemdste, meest extravagante latin lover van heel Italië, een moderne Casanova die volgens de legende met plusminus zesduizend vrouwen de liefde bedreef.

Voortdurende opwinding
Zanza kon tijdens zijn hoogtijdagen uit tientallen meisjes per avond kiezen. Ze stonden letterlijk voor hem in de rij. Eerst beroepsmatig, toen hij als propper werkte voor beruchte discotheken als de Blow Up, maar later uit pure lust. Dat kwam omdat Zanza alles was wat Noord-Europeaanse mannen niet zijn. Hij verkeerde in een staat van voortdurende opwinding en grossierde in de voorspelbare hoffelijkheid die wij, mannen boven de spaghettilijn, simpelweg ontberen.

Sterven vlak na de daad
Ooit las ik een interview met de Noorse Mette Homburg, op de dag dat ze Zanza in 1984 ontmoette pas zeventien lentes jong. De eerste woorden die Zanza tegen haar zei: ‘Ciao bella’. ‘Het was genoeg om verliefd op hem te worden’, zei Mette, ‘en o, wat was ik verliefd.’ Toen de 63-jarige Zanza drie jaar geleden stierf (vlak na de daad op de achterbank van zijn Mitsubishi Pajero 4×4, geparkeerd tussen de perzikbomen van zijn moeder Teresa) trokken honderden inwoners van Rimini naar de begraafplaats om nog eenmaal luid voor hem te applaudisseren. Ook de burgemeester van Rimini was aanwezig, want Rimini was nu eenmaal trots op de man die zijn leven lang geen zomeravond verspild aan zich voorbij had laten gaan. Rimini was Zanza en Zanza was zomerse liefde.

Ik keek om mij heen en opeens kwam het krantenartikel waarop ik mijn vriendin wilde wijzen mij totaal onbenullig over. Ik keek weer naar het stelletje, ik keek naar het zonnige Rimini dat op het punt stond het weekend te vieren en vooral: ik keek naar mijn eigen liefje.

Dio mio, dacht ik opeens: geluk bestaat. Waarna ik haar een zoen gaf.

Jarl van der Ploeg woonde en werkte als correspondent in Rome en schreef daarover het boek Wegens vakantie gesloten. Met ons deelt hij de hoogtepunten.

LEES OOK:

Wil je dagelijks op de hoogte blijven van de laatste nieuwtjes en leukste vakantietips uit Italië? Volg De Smaak van Italië op Facebook!