Romeins eten

Laura de By studeerde Italiaanse literatuur aan de UvA en woonde in Rome. Met ons deelt ze haar liefde voor de laars. Dit keer vertelt ze over haar heimwee naar Romeins eten.

‘Romeins eten’, dat is een van mijn standaard reacties op de vraag wat ik het meest mis aan Rome. Op die momenten wil ik eigenlijk roepen dat Nederland stom is en dat ik morgen terugvlieg naar Italië. Maar omdat dit allebei niet helemaal waar is, heb ik twee antwoorden paraat om deze vraag te tackelen. Het cliché over het eten doet het altijd goed op feestjes en partijen. Iedereen kan zich hier namelijk wel iets bij voorstellen. De flinterdunne pizza’s, heerlijke pasta’s en romige verse buffelmozzarella’s zijn gewoon niet te evenaren. Toch zijn het vooral de seizoensgebonden gerechten die voor mij het verschil maken.

Je kunt je nóg zo Italiaans voor proberen te doen, maar wie de seizoensspecialiteiten niet kent, valt direct door de mand.

Italianen eten volgens de seizoenen. Dit is iets wat wij in Nederland, dankzij de kassen, nog weleens vergeten. Je kunt je nóg zo Italiaans voor proberen te doen, maar wie de seizoensspecialiteiten niet kent, valt direct door de mand. Ikzelf heb dit in Rome aan den lijve ondervonden. Met een recept in de ene hand en boodschappentas in de andere ging ik hartje november op zoek verse knoflook, de ‘natte’ en minder sterk aanwezige variant. In Nederland ligt de verse knoflook het hele jaar door in de schappen en dus vroeg ik de Romeinse groenteboer op de Mercato Trionfale zonder blikken of blozen om een bolletje aglio fresco. De normaal gesproken goedlachse man keek me aan alsof ik hem zojuist om zijn pincode had gevraagd. ‘Kom maar terug in de lente’, zei hij kortaf. Om er nog even sarcastisch aan toe te voegen dat hij met ‘lente’ de maanden april, mei en juni bedoelde.

In Italië wordt halsreikend naar de seizoensspecialiteiten van eigen bodem uitgekeken. Zo weigert een oud-collega om tomaten uit Marokko te eten. Zij verbouwt in de zomer haar tomaten zelf om deze vervolgens in te blikken. Ook in de wintermaanden wordt er bij haar thuis rode pastasaus gegeten, maar dan wel met de zongerijpte tomaten uit de eigen voorraadkast. Er zijn nog meer redenen om in Italië de seizoenen af te wachten. Wat voor Nederlanders de witte asperges zijn, zijn voor de Romeinen de fave fresche, verse tuinbonen. Na de eerste oogst hangen de winkeliers vol trots handgeschreven briefjes op de ruiten om aan te kondigen dat de verse tuinbonen bij hen te koop zijn.

De Italiaanse trots op het eten is absoluut terecht en ik mis de eetcultuur dagelijks. Mocht er iemand op het feestje niet helemaal overtuigd zijn van mijn cliché-antwoord, ga ik over op mijn tweede variant, die met stip op nummer één staat: het licht. De meeste mensen kijken me bij dit antwoord aan alsof ik om verse knoflook vraag in de herfst, maar iedere Italiëliefhebber moet dit kunnen begrijpen. Het Romeinse licht en haar prachtige luchten beneemt je niet alleen de adem, maar doet je zelfs het eten even helemaal vergeten.

Laura