Terug naar overzicht

Isabella Rossellini: ‘Cinecittà voelt nog altijd als thuis’

Actrice Isabella Rossellini (68), dochter van de Zweedse actrice Ingrid Bergman en de Italiaanse regisseur Roberto Rossellini, kennen we allemaal. Wij spreken haar over haar nieuwe rol, haar ouders en de Romeinse tijd.

Isabella Rossellini heeft een indrukwekkend aantal films en tv-series op haar naam staan. Zo heb je wellicht Left Luggage met Jeroen Krabbé, The Innocent met tegenspeler Anthony Hopkins of Death Becomes Her gezien. Wij spreken de Italiaanse over haar nieuwe rol.

Je acteert niet zo heel vaak meer, hoe kwam deze rol op je pad?
‘De rol werd voorgelegd aan mijn agent, ik las het script en vond het meteen erg interessant. Ik heb veel films gezien over Rome en de Romeinse tijd, maar slechts zelden vanuit het oogpunt van een vrouw. En dat sprak me aan omdat ik geïnteresseerd ben in de geschiedenis van vrouwen en hoe we in de loop der eeuwen onze rechten hebben verworven. Daarnaast: alles werd gefilmd in Rome en vooral in Cinecittà, een filmstudio waar ik praktisch ben opgegroeid omdat mijn vader regisseur was. Hoewel hij zijn meeste films niet in een studio maar op echte locaties schoot, gebruikte hij Cinecittà wel af en toe vanwege alle buitengewone ambachtslieden die hier kostuums en decors maken. Ik wist dat ik hier in goede handen zou zijn. Toen ik de eerste keer weer in Cinnecittà arriveerde, voelde het meteen goed. Ze hadden de stad nagebouwd met oog voor detail; de prachtigste, oude muurtjes, fresco’s en ruïnes. Natuurlijk was het een set, maar het voelde magisch omdat je door het decor even heel dicht bij het Rome uit de Romeinse tijd kon komen. En, last but not least; ik speel Balbina; en vrouw die een bordeel runt. Alleen dat gegeven vond ik al fantastisch.’

En liet het je ook facetten van het Romeinse leven zien die je nog niet eerder zag?
‘Geschiedkundige verhalen, zo heb ik dat althans ervaren in films en op school, richten zich veelal op grote thema’s als oorlogen en politiek. Terwijl ik vaak juist nieuwsgierig ben naar het dagelijks leven in zo’n tijd die ver achter ons ligt. Hoe kleedden mensen zich? En hoe voelt het om te lopen door die nauwe straten die er heel anders uitzagen dan wij nu gewend zijn? Als acteur krijg je in zo’n setting en met zo’n kostuum de kans een glimp op te vangen van het leven waarover je anders alleen maar kan fantaseren.’

Je hebt een indrukwekkende carrière; heeft het spelen van Balbina je als acteur nog verder ontwikkeld?
‘Nou, het voelde een beetje als teruggaan naar mijn roots. Zoals ik al eerder zei, groeide ik op met de fantastische ambachtslieden die Cinecittà hebben gecreëerd. Daarnaartoe teruggaan was dus een groot genoegen. Of het nu de visagist of een medewerker van de kostuumafdeling was, ze wisten allemaal dat óf hun ouders óf hun grootvader met mijn vader of vrienden van mijn vader hadden gewerkt. Dus er was een absoluut gevoel van continuïteit en rentmeesterschap van de kunsten, en dat raakte me erg. Dat kom ook doordat ik op een ander continent woon, Amerika, dat veel groter is en waar je gewoon minder van dit soort connecties hebt. Natuurlijk heb je het in Hollywood in beperkte mate ook wel, daar zijn ook veel ‘kinderen van’ die in dezelfde industrie zijn gaan werken. Maar in Rome was het zo tastbaar. Het was dezelfde locatie, hetzelfde café, het waren dezelfde kamers – ik herinnerde me zelfs de kleedkamers. Dat raakte me heel erg. Ik weet niet precies of ik als artiest hierdoor ben gegroeid, maar het was zeker heerlijk om weer terug te zijn bij de roots.’

View this post on Instagram

A post shared by Isabella Rossellini (@isabellarossellini)

Je speelt Balbina een krachtige vrouw die een bordeel runt; was het interessant om via deze rol die wereld te leren kennen? Kon je je makkelijk inleven?
‘Eigenlijk is dit al de derde keer dat ik een bordeelhoudster speel… De rol ligt me schijnbaar goed, haha. Gelukkig speel ik ook nog weleens moeders en oma’s. Maar om je vraag te beantwoorden: de rol van een bordeelhoudster is een interessante. De prostituee in een bordeel moet aantrekkelijk en sensueel zijn; de bordeelhoudster is dat absoluut niet. Haar relatie tot mannen is bijna man-tot-man; ze gaat niet verleiden, ze faciliteert enkel. Daardoor vraag ik me bij zo iemand juist af: hoe gaat het met haar, wat gaat er in haar hoofd om? Ik heb wat research gedaan en stuitte onder andere op de Franse bordeelhoudster Claude, over wie veel films zijn gemaakt. In oude interviews met haar zie je dat ze een beleefde, bijna bourgeois dame is die gemaakt is van staal. Ze spreek zo openhartig, prachtig vind ik dat. Als een interviewer tegen haar zegt: “Realiseert u zich wel dat uw klanten de liefde bedrijven zonder dat daar liefde bij komt kijken?”, antwoordt ze doodleuk: ‘Oh jij bedrijft de liefde altijd alleen maar uit liefde?”. Schaakmat. Ik heb haar intelligentie en spitsvondigheid absoluut geleend om Balbina neer te kunnen zetten.’

Haar karakter deed mij een beetje denken aan Lisle, die je speelt in de film Death Becomes Her. Beiden sterke vrouwen die hun eigen rijk hebben gecreëerd; zie jij die overeenkomst ook?
‘Nee, grappig, ik had deze twee rollen niet met elkaar in verband gebracht maar nu je het zegt; er is inderdaad wel een overeenkomst tussen de rol die ik speel in Death Becomes Her en Balbina. Beide vrouwen zijn gek en krachtig en doen alles voor macht.’

Spreekt die drang naar macht je aan?
‘Ja, het is interessant om dit soort karakters te spelen. En daarbij: ik geloof dat we uiteindelijk namelijk allemaal dezelfde emoties hebben, tot op zekere hoogte. Misschien verlang ik niet naar macht zoals Balbina, maar ik wil ook niet verstoken zijn van macht en onderdanig zijn aan iemand anders. Als acteur heb je het gevoel dat je toegang hebt tot alle gevoelens van mensen; je draait alleen wat aan de knoppen, afhankelijk van het personage dat je creëert.’

Domina gaat over familieconflicten en de oorlogen tussen gezinnen. Hoe denk jij over de rol van familie binnen het leven?
‘Ik denk dat familie intiem is en intieme relaties botsen. Je kunt alleen een eenvoudige, beleefde en plezierige relatie hebben als er geen intimiteit is. Als er eenmaal intimiteit is, is de beleefdheid weg. Binnen een familie bestaat conflict, maar ook liefde. Het is een plaats waar troost en verdriet samenkomen.’

Daarnaast is dit ook een verhaal van vrouwelijk empowerment. Leerde jij dat van je moeder? En vind je jezelf een rolmodel van vrouwelijke empowerment voor jonge vrouwen en je eigen dochter?
‘Mijn moeder was zeker een voorloper op het gebied van vrouwenrechten. Ze was echt ongelooflijk onafhankelijk. Natuurlijk was ze een actrice, maar ik denk dat mijn moeder veel onafhankelijker was dan veel andere Hollywood-actrices. Dat is een van de redenen waarom ik nu hier ben: ze verliet Hollywood om te acteren in zeer experimentele films zoals die van mijn vader. Ze was een onafhankelijke geest en koos zelf wat interessant was voor haar. Ik zie mezelf overigens niet echt als een rolmodel; dat zou ik te pretentieus vinden. Maar ik denk de lessen van mijn moeder, die oproeide in een tijd waarin vrouwen zo hard voor hun rechten vochten en daarmee de basis voor de feministische beweging vormden, heel erg mijn filosofie en mijn kijk op het leven hebben bepaald. Mijn dochter is sterk en onafhankelijk, net zoals mijn zoon. Ik geloof soms trouwens wel dat het tegenwoordig bijna moeilijker is voor jongens dan meisjes. Voor vrouwen ligt alles voor mijn gevoel net wat meer open. Alles is voor ons nu een mogelijkheid; voor mannen is dat naar mijn idee minder. Als een man er bijvoorbeeld van droomt om gewoon thuis te zijn omdat hij heel graag zorgt voor de kinderen dan wordt dat niet met dezelfde bewondering bekeken als een vrouw die zegt: ik word rechter of chirurg, of ik ga de politiek in.’