Op het asgrauwe strand bij Rome ontdekt Liselotte waarin Italiaans geluk schuilt
Het is zomer in Rome. De temperatuur stijgt zachtjes naar het smeltpunt van het menselijk lichaam en massaal zoeken de Italianen én redacteur Liselotte verkoeling aan de kust.
Vrienden in Nederland voelen een steekje jaloezie als ze horen dat ik weer een biertje drink aan zee. Waarschijnlijk zien ze een hagelwit strand en wuivende palmbomen voor zich. Ik laat ze in die waan. Wat velen niet weten is dat Rome in een vulkanisch gebied ligt. Dit heeft als voordeel dat de grond ontzettend vruchtbaar is – niet voor niets ontstond hier ooit een nederzetting die uitgroeide tot een wereldrijk. Maar dat betekent ook dat het nabijgelegen zandstrand een sombere, asgrauwe kleur heeft. Bijster gezellig is het er ook niet: de Romeinse badplaats Ostia heeft namelijk grotere problemen dan de kleur van het zand.
Donkere kant
Zoals je wel vaker ziet in de buurt van Italiaanse vulkanen (ze zouden eens onderzoek hiernaar moeten doen), zijn de zaakjes ook hier niet helemaal zuivere koffie. Het is nauwelijks voor te stellen dat achter je parasol ̶ en op twee uur vliegen van Nederland ̶ een wereld van armoede en ellende heerst. Criminele families maken er de dienst uit. Bewoners leven in vervallen panden en zitten soms maanden zonder stroom en water. Fascistische ideeën zijn populair, omdat veel inwoners geloven dat immigranten hun toekomst afpakken. Ostia is een goed voorbeeld van de donkere kant van Rome.
Cabaretvoorstelling
Het doet me pijn om te zien dat de stad verloedert. Of beter gezegd, het systeem. Het is de greep van corrupte ambtenaren en criminelen die la dolce vita zo lelijk maakt. Inmiddels vult de gemeente de gaten in het wegdek met wat grind en hobbylijm, om na een regenbui weer opnieuw te kunnen beginnen. Het onkruid in de berm reikt tot over de verkeersborden, het openbaar vervoer is om te huilen en in sommige delen struikel je over het aantal (bejaarde!) daklozen. Of anders wel het vuilnis. Iedereen klaagt steen en been dat het overal op straat wordt gegooid, maar in werkelijkheid kan het nergens anders heen. De prullenbakken en containers zitten overvol. Zo deel ik met mijn buurt vier huis-tuin-en-keuken-kliko’s. Vier! Dat toezichthouders in Nederland verkeerd geplaatste vuilniszakken binnenstebuiten keren op zoek naar sporen van de eigenaar, past hier alleen in een cabaretvoorstelling.
Intens geluk
Ondanks het malafide systeem is het niet louter kommer en kwel. Er wordt ook genoten op de vulkanische grond, denk bijvoorbeeld aan de vele wijngaarden die hier groeien. Voor een habbekrats drink je een karaf prima huiswijn en op de markt tap je je eigen fles godendrank voor 2 euro (daar heb je intens geluk al!). Nadat de eigenaar van de wijnkraam laatst een klaagzang hield over de gemeente, voegde hij er aan toe. ‘Maar weet je, ik zit hier goed. Als er wat te vieren valt, drinken we wijn. En als er iets te betreuren valt, drinken we om ons beter te voelen. Geluk zit ’m in leven met de dag.’ Daar kunnen wij met ons gemopper in het goed georganiseerde Nederland nog een puntje aan zuigen.
Dat is het dolce vita
Wat maakt me vandaag blij? Het is deze mentaliteit die me veranderde het afgelopen jaar. Druk zijn lijkt voor ons Nederlanders het credo; we eten gehaast en spontaan iets doen is er nauwelijks bij. Alles wordt gepland. Nederlandse vrienden vragen steevast hoe lang ik nog in Rome blijf. Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik straks ga afkoelen op het strand. Een asgrauw strand. Maar met een heerlijk koud biertje en een verse pizza uit de houtoven. Dat is het dolce vita. Voor nu.
LEES OOK:
Liselotte van Leest
Een deel van onze redactie is verplaatst naar Rome. En met dat deel bedoel ik mezelf. Ik ben de gelukkige die volop mag meedraaien in het Italiaanse leven. Wat ik daar allemaal tegenkom, lees je hier. Vandaag: een stukje Romeinse geschiedenis dat ook vandaag de dag nog actueel is.
- Author: Liselotte van Leest
- Posted: juli 4, 2018