Herinneringen aan je Italiaanse vakantie

Gerard Cox had het bij het goede eind met zijn nummer Het is weer voorbij die mooi zomer. Je kijkt er zo lang naar uit maar voordat je er erg in hebt, zit je weer achter je bureau. Het enige wat blijft, zijn de herinneringen en de honderden foto’s je die gemaakt hebt. Foto’s die je gaat bundelen in een fotoboek (ja, dit keer echt) en herinneringen aan die ene wijn die je nog wel een keer wilt drinken maar die je nergens in Nederland kunt vinden…

Laatst hoorde ik op de radio dat veel mensen last hebben van een zomerdip. Het woord depressie vind ik wat te zwaar klinken maar velen hebben écht heimwee naar de vakantie die weer achter de rug is. Ze zijn net gewend aan het gevoel dat niets hoeft en dat ze (eindelijk) weer eens de baas zijn over hun eigen tijdsindeling. De gouden tip van de lokale radiopsychiater was om snel een nieuwe vakantie te boeken. Dan heb je namelijk iets om naar uit te kijken. Op zich snap ik die gedachte wel. Niets is leuker dan bezig zijn met het uitzoeken van een vakantie. Al is het maar een weekendje weg; de voorpret is geweldig. Zelf ben ik ook alweer bezig met mijn lijstje voor een Italiaanse vakantie in 2018 samen te stellen. Zo wil ik graag op taalvakantie naar Rome of Siena. In de ochtend een stevig lesprogramma en de rest van de dag genieten van al het moois dat de stad te bieden heeft. En studeren natuurlijk, zou het nog bijna vergeten.

De gouden tip van de lokale radiopsychiater was om snel een nieuwe vakantie te boeken

Tegelijkertijd is het ook zo jammer. Je bent bezig met het regelen van iets nieuws terwijl de herinneringen van de laatste vakantie net zo waardevol zijn. Dat ene restaurant, dat pittoreske plaatsje waar je als een blok voor viel of die wijn die je in vervoering bracht. Nu hoor ik nog weleens dat de wijn in Nederland niet hetzelfde smaakt als toen tijdens de vakantie in Italië. En dat snap ik. De setting is immers anders en probeer dat maar eens terug te halen als je weer aan het werk bent. Ik maak echter altijd een uitzondering voor de Cerasa van wijnhuis Michèle Calo e figli. Als ik in een vakantiestemming wil komen, dan zet ik de Italië-playlist aan op Spotify en drink ik deze rosé.

Tijdens mijn vakantie in Puglia bracht ik nog een bezoek aan Giovanni Calo, de huidige eigenaar van Michèle Calo e Figli. Giovanni vertelde me dat in Italië rosé niet voor vol wordt aangezien, het is óf rood óf wit. Behalve in Puglia, daar wordt ook  rosé op de juiste waarde geschat. Het spreekt dan ook voor zich dat er, naast een aantal Mjère’s, een doosje Cerasa mee in de auto ging. Om thuis weer in de vakantiestemming te komen, maar zeker ook om die herinnering van het bezoek aan Giovanni levendig te houden.

Ciao,
Mark

Foto: Liselotte van Leest