Terug naar overzicht

Jarl over Italianen en hun bijna ongezonde liefde voor honden

Journalist en Italië-liefhebber Jarl van der Ploeg verbaast zich over de eigenaardigheden van Italiaanse hondenbezitters. ‘De priester – helemaal kriegel van het geblaf – had alle honden de toegang tot de kerk ontzegd’.

‘Het was zaterdag, de zon scheen en dus gingen we op pad, want eenieder die in Rome woont en niet iedere lentedag aangrijpt zoveel mogelijk door de mooiste stad ter wereld te banjeren, is wat mij betreft crimineel bezig.

Grote plannen
Het beloofde een fantastische dag te worden. We zouden langs ruïnes struinen waar ooit keizerinnen verpoosden, door elegante stadsvilla’s dwalen waar de familiewapens nog aan de gevels hingen en koffiedrinken op de trappen van eeuwenoude kerken terwijl naast ons de priester een broodje met mortadella at. Ik zag het al helemaal voor me.

Dampende hondendrol
Maar helaas, al na vijf stappen voorbij mijn voordeur was het gedaan met de onbekommerdheid van het weekend in de vorm van een nog dampende hondendrol, waar ik vol in was gaan staan. In de verte zag ik de dader nog lopen: een bruinzwarte teckel die aan een te korte lijn werd voortgesleept door een potige Romeinse vrouw met blond haar dat alle kanten opstond, alsof er een spaghettifabriek ontploft was op haar hoofd.

Scheldkanonnade
Ik keek naar mijn verpeste schoen, ik keek naar de vrouw en wilde net aan een scheldkanonnade beginnen, toen mijn vriendin haar hand op mijn arm legde en zei: ‘Laat maar gaan. Je gaat dit toch niet winnen’.

Jarenlang gezeur om een boxer
Ze had volkomen gelijk, want in Italië winnen hondenbezitters nu eenmaal iedere strijd. Toen ik hier aankwam, wist ik dat niet, simpelweg omdat ik totaal geen verstand van honden heb. Dat is de schuld van mijn ouders die mijn jarenlange gezeur om een boxer standaard beantwoordden met: ‘Ons huis is te klein’, wat achteraf een eufemisme bleek voor: ‘Ik heb geen zin om elke dag jouw hond uit te laten.’ Wel beloofden ze dat ik een hond mocht zodra ik aangetoond had voor een levend wezen te kunnen zorgen. Als ik, met andere woorden, het hok van cavia Tommie eens per week schoonmaakte, zou er aan het einde van de rit een hond wachten.

Wisseltruc
Cavia’s worden gemiddeld 4 jaar oud, Tommie leefde 12 jaar. Pas toen ik, vele jaren later, besefte slachtoffer te zijn geworden van een magistrale wisseltruc, besloot ik de rest van mijn leven in dienst te stellen van de waarheid en journalist te worden.

Ongezonde liefde
En dat brengt mij in Italië waar ik, sinds ik er Italië-correspondent werd, heb geleerd dat Italianen een bijna ongezonde liefde voor hun honden koesteren. De kloof tussen het zuiden en het noorden is uiteraard belangrijk, net als de kloof tussen Juventus en de rest, maar het enige echte onderscheid dat ertoe doet in de Italiaanse samenleving, is die tussen hondenbezitters en niet-hondenbezitters.

Zeven miljoen honden
Italianen, zo heb ik de afgelopen jaren geleerd, hebben tezamen zeven miljoen honden, waarvan één op de vier zelfs zo geliefd is dat hij of zijn in bed mag slapen. Dat die liefde weinig onderdoet voor de Italiaanse liefde voor kinderen, leerde ik toen ik ooit in de krant las over ‘het Beleg van Genzano’. Dat was een ruzie waarbij tientallen gelovigen de zondagsmis in het dorpje Genzano bestormden nadat de priester – helemaal kriegel van al het geblaf – alle honden de toegang tot de kerk had ontzegd. Dat werd hem niet in dank afgenomen, bleek toen het de politie enkel lukte het protest uiteen te slaan nadat er werd gedreigd met gevangenisstraffen tot twee jaar.

Ziekteverlof voor je huisdier
In diezelfde krant las ik een paar maanden later over hoe een van de hoogste rechters van het land had geoordeeld dat universiteitsmedewerker Anna recht had op verlof vanwege de ziekte van haar 12-jarige Engelse setter – een daad waardoor de Italiaanse taal verrijkt werd met de term pawternity leave, naar het Amerikaanse woord voor poot.

Wat zou diezelfde rechter beslissen als ik die bruinzwarte teckel even verderop een rotschop zou geven, dacht ik terwijl ik naar mijn stinkende rechterschoen keek. 

Gewoon een cavia
Weinig goeds, concludeerde ik, terwijl ik verslagen naar een takje zocht om mijn schoen schoon te maken. ‘Stel nou dat we later kinderen krijgen’, zei ik tegen mijn vriendin, die me met gespeeld medelijden aankeek. ‘Zullen we dan gewoon een cavia voor ze kopen?’

Jarl van der Ploeg woonde en werkte als correspondent in Rome en schreef daarover het boek Wegens vakantie gesloten. Met ons deelt hij de hoogtepunten. Bekijk het boek in onze shop.