Het verhaal van local Iris in Napels; “ik had geen idee waar ik aan begon”

Een Italiëliefhebber? Dat ben ik dus niet… Ik heb nooit de droom gehad naar Italië te verhuizen. Ik sprak geen Italiaans, at geen Italiaans eten en was niet op zoek naar la dolce vita. En toch voel ik mij hier nu wel thuis en woon ik er ondertussen al bijna achttien jaar. Meer dan tien jaar heb ik nodig gehad om mij hier goed te gaan voelen. Dat is lang ja, maar ik kwam hier naïef en verliefd. Ik had eigenlijk geen idee waar ik aan begon en we bekeken het per jaar. Ik ging met mijn Napolitaanse vriend (nu man) Peppe mee terug naar zijn geboortegrond, nadat hij elf jaar in Nederland had gewoond. Hij was zich nooit thuis gaan voelen in Nederland. Hij is een Napolitaan en verlangde terug naar zijn Napels waar hij als jonge twintiger vanuit vertrokken was.

Eigenlijk kan ik wel zeggen dat het niet Italië is, maar de regio Napels die ik als mijn nieuwe thuis beschouw. Een uniek en apart stukje Italië. Een stuk waar de mensen zich meer Napolitaan dan Italiaan voelen. Een rebels en chaotisch deel van het land. Hier val je van de ene emotie in de andere. De natuur, de zee, de eilanden en het gebied waar ik woon, de Campi Flegrei, zijn spectaculair en magisch. Het leven is er echter soms hard en de steden zijn rauw en aan hun lot over gelaten. Maar de mensen hier kennen de kunst van het leven als geen ander. Hun verhalen raken mij. De keuze voor het leven, gebruik makend van hun kracht, ondanks de vele tegenslagen en de benadeelde positie die ze hebben in het land, vullen mij met bewondering en respect. Natuurlijk is er ook een andere kant. Een waarin de slechtheid van de Napolitanen en van Italië naar voren komt. Die doet soms pijn, maar juist die emoties door elkaar maken mijn liefde voor dit gebied alleen maar sterker.