Eten op een trabocco

Voor degenen die een huwelijksaanzoek willen doen op een onvergetelijke plek of gewoon gezellig en romantisch willen dineren: boek een tafeltje bij een van de vissershutten aan de Costa dei Trabocchi in Abruzzo. Ik vertel je waarom.

Trabocchi zijn houten vissershutten op palen die rond de achttiende eeuw werden gebouwd zodat vissers gemakkelijk hun netten konden uitgooien en weer binnenhalen. Het gehele platform werd gemaakt van pijnhout en ook de palen waarmee ze met de rotsen en de bodem van de zee zijn verbonden, zijn van hout. De naam trabocco is afgeleid van het Latijnse trabs dat, niet geheel verrassend, balk betekent. De netten waarmee gevist werd, waren verbonden aan een soort antennes die wel tot vijftig meter in zee reikte. Het was dan een kwestie van de netten uitgooien en wachten totdat de vissen erin zwommen. Vissers die zich wel op zee waagden, hebben zich nog weleens smalend uitgelaten over deze manier van vissen. Ze vonden het niet ‘the real thing‘. Tegenwoordig zijn de meeste trabocchi hun oorspronkelijke doel verloren, en veranderd in uitkijkpunten en restaurants.

De naam trabocco is afgeleid van het Latijnse trabs dat, niet geheel verrassend, balk betekent.

Ik schoof onlangs aan bij Trabocco Punta Tufano in Rocca San Giovanni. Daar eet je wat de pot schaft, of beter gezegd, wat die ochtend is gevangen. Het eten is dus vers, heel vers. De ene na de andere gang, zeven in totaal, werd uitgeserveerd en mosselen, kreeftjes en vongole passeerden de revue. Wijn en water werd met de regelmaat van de klok aangevuld, dus de avond werd alsmaar gezelliger. Intussen was de hemel bezaaid met sterren en zorgde de maan voor nog meer romantiek. Kortom, geef me één reden om hier niet te reserveren voor een romantisch avondje.

De avond bleek nog een staartje te krijgen. Bij terugkomst bij de parkeerplaats kreeg ik de auto niet van zijn plaats. De rechter achterband had zich ingevreten in een hoop kiezels. Daar stond ik dan, rond middernacht. Gelukkig waren er een aantal ragazzi bereid om te helpen en al snel werkten ze als een team om mijn auto uit de kiezels te krijgen. Na luid gejuich kwam ik van mijn plek en kon ik vertrekken. Een van de jongens riep mij nog na. Remember Abruzzo! Hoe mooi en hoe waar…

Ciao,
Mark