Een Italiaanse avond in kasteel Eyckholt

Italië heeft erg veel castelli: de ene is nog mooier dan de andere. Persoonlijk vind ik Castello San Pietro in Verona een van de mooiste van de laars. De ligging, het uitzicht op il ponte en de stad en de historie zijn magnifiek en ongekend boeiend. Sinds kort heb ik echter een nieuw kasteel ontdekt en dan ook nog eentje ‘die het nog doet’. Voor één avond lag kasteel Eyckholt in Roosteren in Italië en, het was alsof la nonna in de keuken stond.

Ik hoor het je bijna denken. Roosteren? Que? Oké, het is een klein, ietwat slaperig dorpje min of meer in het midden van Limburg dat op het smalste stukje van Nederland ligt. Hier is Nederland slechts 4,8 kilometer breed en daar ligt dus ook nog eens kasteel Eyckholt. Dit monument staat al sinds de eerste helft van de zeventiende eeuw parmantig. Na de nodige restauraties is het kasteel in 1977 in gebruik genomen als restaurant, vergaderlocatie en partycentrum. Sinds vorig jaar zwaaien Pieter en Diana Hofman als heuse kasteelheer en -dame de scepter en runt chef-kok Sebastian Kuhn met elan zijn keuken. Sindsdien bruist het in het kleine Roosteren en op vrijdag 3 februari al helemaal. Toen vond een heuse Italiaanse avond plaats. En als Pieter, Diana en Sebastian iets regelen, dan regelen ze het goed. Elke vezel, elk gerecht, elke wijn: alles ademde Italië. Alsof je een avond op vakantie was. Het begon al bij binnenkomst. Gino Politi zou de avond muzikaal ondersteunen en bij het plaatsnemen aan onze tafel kwamen we hem al direct tegen. Na de nodige piacere’s, vroeg ik wat verzoeknummers en al lachend zei hij dat hij ze graag voor ons zong. En als Gino Politi je niet direct iets zegt, zoek dan even ‘Viva la Mama’ en ‘Ancora’ op. Zeker de eerste zal je zeer bekend in de oren klinken.

Na de nodige restauraties is het kasteel in 1977 in gebruik genomen als restaurant, vergaderlocatie en partycentrum.

Dineren in een kasteel heeft iets bijzonders. Dan komt alles tot zijn recht en krijg je echt zo’n culinair vakantiegevoel. Het begon al met de amuse, een huisgemaakte focaccia gevuld met tomaat en mozzarella. Het klinkt zo eenvoudig en juist dat maakte de verrassing des te groter. Denk er een heerlijke, ietwat zoetige prosecco bij en de toon is gezet. Intussen had Jack Metsemakers van wijnhandel Nuova Sardegna zich aan ons voorgesteld. Jack had met zorg een selectie wijnen voor iedere gang voor ons uitgezocht en vertelde bij iedere wijn het verhaal achter de fles. Zelden heb ik een man zo gepassioneerd en met zoveel kennis over wijnen horen spreken. Hij schonk ons onder meer een Vernaccia di San Gimignano van wijnhuis Palagetto bij de vitello tonnato, een Gavi van la Smilla bij de paprikarisotto en een Sangiovese Sbagliato van Arianna om de smaaksensatie met de ravioli van scampi helemaal compleet te maken. Intussen loopt Gino al zingend van tafel tot tafel en is het gewoon onmogelijk om niet mee te neuriën of te bewegen. Weleens cannelloni van ossobuco met gegrilde zeebaars gegeten met een Passione Langhe van wijnhuis Famiglia Marrone? Fantastisch!

Of we nog plek hadden voor de panna cotta van tiramisu. Pieter wist het leuk te brengen. Voor zo’n dolce maak je gewoon plek. Vers gedraaid bosvruchtenijs, zabaglione, crème van limoen met een moscato di Trani, zeg daar maar nee tegen. Een straffe espresso om alles af te ronden. Wat kan Italië af en toe dichtbij zijn, en dan ook nog eens in een kasteel. Of ik alvast in mijn agenda de Toscaanse bruiloft wilde noteren. Lekker met z’n allen aan één lange tafel zitten, buiten, als een familie. Inderdaad, die Pieter brengt het leuk. Op zo’n avond ligt Roosteren voor even in Italië en dan moet ik erbij zijn. Toch?

Ciao,
Mark