Cappuccinokoningen in Bologna

Online columnist Nina Schuttert studeerde Italiaanse Taal en Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam en woont sinds 2014 in Bologna met haar Italiaanse vriend Andrea en dochtertje Luna. Ze voelt zich helemaal thuis in het Italiaanse leven en deelt de hoogte- en dieptepunten met De Smaak.  Ik ben nooit een grote koffieleut geweest, tot ik de koffie in Bologna proefde. En dat komt niet alleen door de heerlijke cappuccino die ze hier maken. Koffie drinken is in Italië un’esperienza, een ervaring. Elke ochtend ga ik langs de bar in mijn straat, pasticceria d’Adzeglio. Daar werken geen nonchalante hipsters, zoals in de Coffee Company in Amsterdam, maar heuse barmannen en vrouwen die hun werk uiterst serieus nemen. Ten eerste dragen ze allemaal een net pak: een wit overhemd, en een zwart gilet. Dat vond ik in het begin heel gek, alsof je een vijfsterrenrestaurant binnenloopt, maar ik ben inmiddels gehecht geraakt aan mijn keurige barmannen. Als ik tegenwoordig in Nederland een bar ik kom denk ik vaak: wat lopen die barmannen en vrouwen er slonzig bij. Behalve de dresscode gaat het natuurlijk ook om de kwaliteit van de koffie. En om die goede kwaliteit te kunnen garanderen is er in elke bar een prima barista aanwezig, een soort cappuccinokoning. Dat is meestal een meneer op leeftijd die zijn sporen verdiend heeft en zonder te knipperen vijf perfecte cappuccino’s produceert. De rest van de crew respecteert hem en hoopt ooit net zulke perfecte cappuccino’s te kunnen maken. Zo is er Massimo, in pasticceria Zannarini, die bekend staat om zijn perfecte cappuccino. De jonge barmannen verdringen zich om het koffiezet apparaat om te zien hoe hij toch in hemelsnaam die perfecte schuimlaag op de koffie krijgt waarin een theelepeltje rechtop blijft staan. Ooit vroeg ik Massimo naar zijn geheim. Hij fluisterde ‘lo facccio con amore…’ Als klant word je bovendien enorm vertroeteld in de Italiaanse bar, vooral als ze je kennen. ‘Ciao Nina, un cappuccino come sempre?’ Want een beetje barman kent zijn klanten en weet precies wat hij of zij neemt. En dat is beslist niet makkelijk want Italianen zijn enorme zeurpieten als het over koffie gaat: ‘Vorrei un caffe macchiato con latte di soia, ma tiepida’ (een lauwe macchiato met sojamelk graag) is een bestelling die ik regelmatig voorbij hoor komen. De barman lacht vriendelijk, roept ‘Certo!’ en gaat aan de slag.

De jonge barmannen verdringen zich om het koffiezet apparaat om te zien hoe hij toch in godsnaam die perfecte schuimlaag op de koffie krijgt waarin een theelepeltje rechtop blijft staan

Maar voordat je die caffe macchiato te pakken heb moet je wel je lijf in de strijd gooien, want Italianen gaan echt niet rustig aan een tafeltje zitten of netjes in de rij staan. Ze proberen met armgebaren of geroep de aandacht van de barista te trekken. Als dit niet lukt gaan ze over tot plan B: duwen. Alles voor de koffie. Als ze dan eindelijk hun felbegeerde bakkie te pakken hebben, slaan ze hem meestal in een paar seconden achterover terwijl ze nonchalant tegen de toog leunen. Tot slot, het feit dat een goede cappuccino hier € 1,40 kost speelt ook een rol bij mijn nieuw verworven koffieliefhebberij. Ik ben en blijf een Nederlander natuurlijk.

Columns uit Bologna

Wil je nog meer weten over het Italiaanse leven van Nina? Neem dan ook een eens een kijkje op opzoeknaaritalie.nl. Meer columns van Nina op De Smaak van Italië? Kijk hier. Fotografie Matteo Carassale & Julie Hrudová